Het Romeinse koninkrijk, dat zich uitstrekte van 753 v.Chr. tot 510 v.Chr., markeert de eerste 200 jaar van de geschiedenis van Rome, geregeerd door 7 koningen van Rome. Elke koning heeft een unieke stempel op de stad gedrukt, hetzij door het vestigen van belangrijke Romeinse tradities, hetzij door de bouw van belangrijke gebouwen.
Gedurende deze periode werd de politieke structuur van Rome bepaald door een absolute monarchie, waarbij de koning de hoogste macht over het volk uitoefende en de Senaat als relatief zwak, oligarchisch tegenwicht diende. Het erfelijke karakter van de monarchie werd pas relevant na de regering van de vijfde koning, Tarquinius Priscus.
Dit artikel biedt een uitgebreid onderzoek van elk van deze zeven Romeinse koningen, waarbij wordt ingegaan op hun regeringen, hun bijdragen aan de vroege ontwikkeling van Rome en de mythen die hen omringen.
Inhoudsopgave
Romulus
Volgens de legende startte Romulus, de legendarische eerste koning van Rome, in 753 v.Chr. de bouw van de stad op de Palatijn. Er wordt van hem gezegd dat hij mensen van alle klassen, inclusief slaven en vrijen, zonder discriminatie burgers van Rome heeft laten worden.
Het bekende incident met de “Verkrachting van de Sabijnse vrouwen”, waarbij Romulus naburige stammen uitnodigde voor een festival in Rome en jonge vrouwen uit hun midden ontvoerde, resulteerde in een oorlog met de Sabijnen. Het verhaal van deze gebeurtenis, hoewel mythisch van aard, onderstreept de complexe oorsprong van de stad.
Romulus speelde ook een cruciale rol bij de oprichting van de Romeinse Senaat, waarbij hij honderd van de meest nobele mannen selecteerde om deze adviesraad te vormen, die bekend werd als de patres, waaruit de patriciërs afstamden.
Bovendien legde hij de basis voor de sociaal-politieke structuren van stemrecht en klassenverdeling die de Romeinse Republiek en het Romeinse rijk zouden blijven definiëren.
Numa Pompilius
Na de dood van Romulus beleefde Rome een jaar lang een interregnum waarin tien senatoren achtereenvolgens als interregnum regeerden. Het was Numa Pompilius, een Sabine die bekend stond om zijn rechtvaardigheid en vroomheid, die uiteindelijk werd gekozen om Romulus als koning op te volgen.
Numa’s regering werd gekenmerkt door een tijdperk van vrede en religieuze hervormingen. Hij richtte een tempel voor Janus op en hield de deuren tijdens zijn bewind gesloten, wat symbool stond voor de staat van vrede die hij handhaafde met de buren van Rome.
Numa richtte ook verschillende religieuze instellingen op, waaronder de Vestaalse maagden, de Salii en de drie flamines gewijd aan Jupiter, Mars en Quirinus. Hij wordt met name gecrediteerd voor het vaststellen van de positie en taken van de Pontifex Maximus, de hoogste priester in de Romeinse staatsreligie.
Tullus Hostilius
Tullus Hostilius volgde, in schril contrast met Numa’s vreedzame regering, een oorlogszuchtiger pad, vergelijkbaar met Romulus. Hij voerde oorlogen tegen Alba Longa, Fidenae, Veii en de Sabijnen. Het was tijdens het bewind van Tullus dat Alba Longa volledig werd verwoest en de bevolking in Rome werd geïntegreerd.
Ondanks dat hij de aanbidding van goden gedurende het grootste deel van zijn regering verwaarloosde, ervoer Tullus tegen het einde van zijn leven een religieus ontwaken. Hij riep Jupiter om hulp, en de god reageerde met een bliksemschicht die Tullus en zijn huis verteerde.
Tullus wordt ook herinnerd vanwege de bouw van de Curia Hostilia, het nieuwe huis voor de Senaat, dat na zijn dood 562 jaar in gebruik bleef.
Ancus Marcius
In navolging van Tullus Hostilius zochten de Romeinen een vreedzame en religieuze leider als hun nieuwe koning, wat leidde tot de verkiezing van Numa’s kleinzoon, Ancus Marcius. Zijn regering werd gekenmerkt door het behoud van de vrede, en hij onthield zich van agressief expansionisme. Ancus ging alleen oorlog voeren als het nodig was om de territoria van Rome te verdedigen.
Lucius Tarquinius Priscus
Lucius Tarquinius Priscus, de vijfde koning van Rome, was de eerste van Etruskische afkomst die de troon besteeg. Nadat hij naar Rome was geëmigreerd, verdiende hij de gunst van Ancus Marcius, die hem later als zijn zoon adopteerde.
Toen hij koning werd, lanceerde hij oorlogen tegen de Sabijnen en de Etrusken, waardoor de omvang van Rome verdubbelde en grote schatten aan de stad werden bijgedragen.
Tarquinius staat bekend om zijn belangrijke architectonische bijdragen, waaronder de bouw van het Forum Romanum, de tempel voor Jupiter op het Capitool en het Circus Maximus.
Zijn bewind introduceerde Etruskische symbolen van militair onderscheid en burgerlijk gezag in de Romeinse traditie, zoals de scepter van de koning, de senatoriale ringen en het gebruik van de tuba voor militaire doeleinden.
Servius Tullius
Na de dood van Tarquinius Priscus nam zijn schoonzoon, Servius Tullius, de troon over. Hij zette de traditie van succesvolle oorlogen tegen de Etrusken voort en gebruikte de buit om het eerste pomerium te bouwen, een reeks muren die de zeven heuvels van Rome omringden.
Servius bracht ook belangrijke organisatorische veranderingen aan in het Romeinse leger en stelde een nieuwe grondwet voor de Romeinen in. Zijn hervormingen legden de basis voor de Romeinse klassenstructuur, met stemrecht gebaseerd op sociaal-economische status, waardoor de macht effectief werd overgedragen aan de Romeinse elite.
Aan het 44-jarige bewind van Servius kwam plotseling een einde toen hij werd vermoord in een samenzwering onder leiding van zijn dochter Tullia en haar echtgenoot Lucius Tarquinius Superbus.
Lucius Tarquinius Superbus
Lucius Tarquinius Superbus voerde, terwijl hij aan de macht was, talloze oorlogen tegen de buren van Rome, waaronder de Volsci, Gabii en de Rutuli. Zijn regering werd gekenmerkt door opmerkelijke openbare werken, met name de voltooiing van de Tempel van Jupiter Optimus Maximus op het Capitool. Het bewind van Tarquin werd echter gekenmerkt door geweld, intimidatie en een flagrante minachting voor de Romeinse gebruiken en de Senaat.
Zijn heerschappij nam een sinistere wending toen zijn zoon, Sextus Tarquinius, Lucretia, de vrouw en dochter van invloedrijke Romeinse edelen, verkrachtte. Dit leidde tot een revolutie onder leiding van Lucius Junius Brutus en resulteerde in de verdrijving van Tarquinius en zijn familie in 509 vGT. De negatieve connotatie die in de Romeinse cultuur aan het woord voor “koning” (rex) werd gekoppeld, bleef bestaan tot de val van het Romeinse rijk.
Na deze gebeurtenis werden Brutus en Collatinus de eerste consuls van Rome, wat het begin markeerde van de Romeinse Republiek, die de volgende 500 jaar zou blijven bestaan, waardoor de invloed van Rome in Europa, Noord-Afrika en het Midden-Oosten zou worden uitgebreid.
Samenvattend: het tijdperk van de Romeinse koningen speelde, hoewel gehuld in mythologie, een cruciale rol bij het vormgeven van de vroege fundamenten van Rome. Elke koning, van de mythische grondlegger Romulus tot de tiran Tarquinius Superbus, droeg bij aan de ontwikkeling van de politieke, sociale en religieuze instellingen van de stad.
Hun regeringen, gekenmerkt door oorlogen, vrede, religieuze hervormingen en architectonische prestaties, vormden de weg vrij voor de opkomst van de Romeinse Republiek, die uiteindelijk een van de meest invloedrijke en duurzame beschavingen uit de geschiedenis zou worden.
Last Updated on 29. oktober 2023 by Frode Osen